Waar moet ik beginnen als er zoveel gepasseerd is.. Met de stilte. De stilte die me bijna suist in de oren. Rust.
Malang net naar bed gebracht met zojuist aangeleerde doventaal. Onder het eten stak hij twee vingers op. Maakte een draaibeweging met zijn hand die hij vervolgens schuin tegen zijn oor legde. Toen draaide hij als een rijdend treintje rond met zijn hand en trok een vragend gezicht. Ik stuurde een hopeloze blik terug en gebaarde "geen idee". Ach gosj, natuurlijk, nog twee nachtjes slapen dan ga je weg. Zucht... Zijn spullen hebben we al naar zijn slaapkamer op zijn moeders compound gebracht. Home wordt weer 'suookonoo'... thuis in het mandinka. Hij heeft het altijd goed gedaan. Afscheid nemen van zijn leventje hier met andere normen en waarden, en toch ook op zn Gambiaans. Een mix die we in de loop der jaren samen hebben uitgevonden. Ook ik zal weer moeten wennen. Kijk ik nu nog verlangend uit naar de rust, het alleen zijn zonder een regelmatig lastige pre-puber, ik weet ook dat dat na twee dagen wel weer genoeg is geweest. We gaan het zien.
Vandaag stond in het teken van loslaten. Mensen war ik me zorgen om maak omdat niemand er iets aan doet, laat staan er naar luistert. Een oudere man die een hartproblem heeft en zonder pacemaker domweg teveel pijn heeft en zuurstof tekort. Godzijdank kon ik het met Mariet erover hebben. Vandaag toch nog tijd gevonden om samen op huisbezoek te gaan . Mariet gaat volgende week weer bij hem lans en neemt versterkende middelen mee. Daar kwam weer een zak sinaasappelen als dank.
En dan Manyima. Met haar dertig jaar en net getrouwd te jong om halfverlamd door het leven te gaan. Ook dat gedeeld met Mariet en op het laatste moment nog een afspraak met een fysiotherapeut kunnen maken een uur verderop. Met sukses. We moesten ook iemand van de familie meenemen die de oefeningen met haar kan doen. De 21 jarige Musaa is een vondst. Heel betrokken en leergierig. Keurig voerde hij de opgedragen oefeningen uit. Over een week gaat Mariet met Manyima en Musaa terug naar deze fysiotherapeut, een Duitse empatische vrouw waar ik heel blij mee ben. Ze was erg positief over de toekomst. Hopen maar...
en ik: loslaten.
En zo struggel ik tussen loslaten en nog even snel dit.. en dat.. en die.... Dus morgen de vandaag gekochte baal rijst + olie naar de Guinee-Conacry familie brengen. Boel inpakken en 's avonds gezellig 'uit eten' met Malang, Mariet en Pap. Als dank dat hij ons van de mooiste en lekkerste vis heeft voorzien steeds.
Ps1 Tot mn verbazing heb ik geen fotoos gemaakt vandaag. Te serieuze situaties. Wel een foto van buurvrouw Sibou toen ik haar passeerde en van de tante van Manyima die haar haar liet vlechten.
Inmiddels ben je alweer terug. De omgekeerde wereld. Thuis uitrusten van 'vakantie'. Maar dat is wat jij doet, wie jij bent <3
BeantwoordenVerwijderen