Au! naar de tandarts!

Naar de tandarts.

Al weken een (hot) item: Malang heeft ernstige kiespijn. Het kliniekje van dokter Sulij bij ons om de hoek, heeft sinds drie weken een tandarts. Een Duitse jonge vrouw die 1x per week aanwezig is. Er prijkt een heuse tandartsstoel in een heus opgeknapt kamertje. Malang heeft geen idee vooralsnog van een tandarts. Hij gaat in de stoel liggen en wacht het met grote ogen af. Als Kate - zo heet de tandarts, alleen maar de kies aangeraakt heeft stromen de tranen over zijn wangen. Diep geschokt door zoveel pijn - de zenuw blijkt al aangetast -  is hij bijna ontroostbaar. Trekken dan maar.  Kate vind dat ik een zenuwbehandeling moet proberen. Bij een andere tandarts want zij doet het niet. Ok. Hoewel ik me ernstig zorgen maak over die kosten, want zeker honderd euro als je het bij een tandarts voor toubabs laat doen.

Vandaag de grote dag. Op naar de andere tandarts in Brikama. Een Gambiaanse  gelukkig.  Er te komen is nog even 'een dingetje' want hoe kom ik er achter waar hij zijn praktijk heeft.. Bij het petrolstation bel ik de arts. Ik kan niets maken van zijn uitleg en kijk verdwaasd om me heen.  Geef de mobiel maar aan Malang. Die weet inmiddels heel goed hoe  hij zoiets op moet lossen. Als ook hij niets van de uitleg kan maken - want waar stáán we eigenlijk..? -  verhuist de mobiel naar het meisje dat net benzine in de jeep gedaan heeft. In het spiegeltje zie ik veelbelovende gebaren. Even later rijden we  zigzag over de rode zandweg  aan de rand van Brikama.  Altijd weer een wonder dat mijn neus me brengt waar ik moet zijn. En dus ligt Malang voor de tweede keer in een tandartsstoel. Duidelijk bang. De arts is een lieverd. Hij vraagt waarom hij bang is. " The other only looked and it hurted too too much" legt hij uit. Grappige reactie van de tandarts: moet ze maar niet meer doen, naar je kies kijken .  Hij kijkt ook en de beslissing is kort en duidelijk. "I advise to pull it out, it is too much infected and rotten inside". Opgelucht haal ik adem.  Even een injectie erin en dan is het leed zo geleden.  Malang heeft geen traan gelaten.  Een kwartier later staan we weer buiten. Malang met een dikke wang.  Ondanks het verbandje in zijn  mond probeert hij iets te  zeggen. "Hump!" zeg ik, refererend aan het verhaal van de kameel die alleen maar Hump! zei. Hij lacht als een boer die kiespijn heeft. HUMP! lach ik mee.. Hump!

Op de foto  Malang bij de eerste tandarts. De medicijnen na het trekken vandaag  staan op een zelf geschreven 'recept' voor de farmacy. Ondertekend door dokter T.Kalis