een lange lange dag...

Om het even kort te zeggen: een emotionele dag. Verdriet niet alleen bij Manyima, maar ook bij Mama en mij. Op weg naar het kliniekje in Makumbaya zie ik dikke dikke tranen in haar ogen. Ik wring me achterstevoren en pak haar verlamde hand.Vraag hoe ze geslapen heeft. "Panic". Denk denk denk... en vraag dan maar wat ze toen gedaan heeft. "I try to read the Koran". Shit! Die hakt erin. Met ons drieen janken we. De driver rijdt onverstoorbaar door.  Bij Brikama houdt de asfaltweg voor ons op. Als we weer bij de roodbruine zandafgraving komen wijs ik Manyima  "America!" aan. Een voorzichtig lachje. In de wit glanzende luxe wagen  - ik noem het  de diplomatic car - ontbijten we met bread-and-beans en allemaal een blikje sap.  Om tien uur komen we aan bij de hulppost van de Take Care Fiundation,  want zo heet het eigenlijk.  Er zit al een vrouw in prachtig kobaltblauw op de betegelde bank te wachten. Ze groet in Wolof. Ik groet terug in het Mandinka, wetend dat het toch de toon is die de muziek maakt. Zoals het hoort wachten we onze beurt netjes af, hoewel ik geen idee heb wanneer het dan de onze is. Na een dik uur zegt Erika dat we wel op onze beurt moeten letten. Grappig, nou dan gaan we zomaar eens naar binnen.

Binnen geeft Manyima kort antwoord op de vragen die Erika stelt. Daarna legt ze uit wat er waarschijnlijk gebeurd is: in het hoofd! En dat ze medicijnen zal opzoeken die evenruele bloedklonters kunnen oplossen.

Het loopt tegen enen als ik de doosjes en zakjes medicijnen in mn rugzak doe . Eerlijk gezegd duizelt het me inmiddels en maak even een video waarop ik erika's uitleg vastleg.  Dan helpen we Manyima weer van de rolstoel in de diplomatic-car en zoeven we weer met airco over de inmiddels hete  rode zandweg.

We leveren Manyima af op haar compound en brengen Mama met baby naar Kartong.

Nu is hwt mijn beurt ik rij mee terug naar het kantoor van mijn Gambiaanse  'schoonzoon' en laat me door zijn driver afzetten bij...... zee! Niet nadat ik de wol en de euros heb aangepakt die een kennis voor me heeft meegenomen uit Nederland. Aan zë banjer ik wat met de voeten in het water en laat de gebeurtenissen even zakken. De golven zijn letterlijk metershoog. Vijf safety guards loeren naar elke toerist die het waagt om zich erin te storten. Direct worden ze terug gefloten. "They want to swim to Europe" merkt één lachend op als ik een praatje aanknoop.  Twee dikke dames op leeftijd proberen steeds meer richting golf te gaan. " they just want to be safed by us" grinnikt een ander.   De dames wankelen op hun stijve benen door de branding. Ik vermaak me prima. Ik ga even zitten op een bedje en neem uiteindelijk een biertje. Kompleet aangekleed tussen de ingevette bruine oude lijven. Geen bumpster waagt het om me lastig te vallen.  

Om vier uur vind ik het mooi geweest en bel mn schoonzoon die stuurt zijn driver om me via een supermarkt weer naar Gunjur te brengen. Ruim een uur rijden.  Thuis blijk ik kaoot. Rust. Ik heb het heet en koud. Malang en ik eten brood met gebakken tomaten. De dag is wel om nu. Alleen nog  even samen een verhaaltje luisteren.. Halverwege hoor ik hem ronken. Ik moet nog schrijven, maar daarna gaat echt het licht uit!