Avontuur!!!

Zo'n verhaal als dit.. waar moet je beginnen?! Gewoon bij het spannende begin, op zoek naar een niet te vinden Guinese familie in de bush van het naburige dorp Berendeng?? Of leuker bij het vrolijke  eind, aan tafel, met Malang en Jancuba? Genietend van 'bato lollo' (inktvis) die zijn vrolijke naam eer aan doet?

Het was vrijdag. We hadden Pap geholpen met tegels halen voor zijn nieuwe huis elders aan de rand van het dorp. Vrijdagmiddag is altijd een beetje feest. Iedereen is vrij en loopt in de mooiste kleren. Om vijf uur  - de zon stond best nog 'hoog' -  reden we terug naar de Roundhut. De boys hadden er zin in, zongen en en speelden achterin de jeep. Ik: " zullen we het speelgoed gaan brengen naar de franssprekende familie uit Guinee Conakry?" Zij hadden me op mijn idiote te lange wandeling een paar weken geleden min of meer 'gered'. Plus dat ik had beloofd terug te komen. Doen dus! Genoeg benzine in de auto en Hop! 

Tot aan Santamba was een makkie want al drie keer had ik dat paadje  gelopen.  "To the baobabtree in Berendeng Highway!" riep Malang enthousiast.  Alsof ik weet waar,  vanaf de plek waar we zijn,  die highway te vinden is. Overgens weinig highway naar Europese begrippen, maar doorgaande  roodbruine stofweg vol kuilen , bergen en diepe dalen. Zó erg dat alleen de lokale 'djakartas'  ( taxi brommers/motors) zich er nog op wagen. Vaak met vier man achterop.  Voor de Samurai is niks te moeilijk. Ik zet niet eens de 4wheel drive aan. Dat kost alleen maar benzine. Gestaag hobbelt ie in zijn twee overal door- en overheen. 

Dan zien we de Baobabtree waar we naar links zouden moeten.. Helaas zijn het er twee. Zouden we toch hier een weggetje in moeten duiken? We vragen rond of iemand weet waar de 'Guinnees'  wonen. Uiteindelijk bedenkt Malang dat ik destijds door een oude man op een brommer naar huis gebracht ben. " Abblay the shopkeeper!?" Dat werkt. We slaan een opgedroogde rivierbedding in. Links, rechts slalomt de Samurai over en weer. Dan:  'Daar! Ik herken het! Het huis!" Verbaasde kinderen met kruiwagens komen aanrennen. Dat niemand mij vrolijk verwelkomt ontgaat me. Ik ben er, hoera! Tot er een man bijkomt die ik totaal niet ken  en hij mij niet. Wishfull thinking dus. "Abóu!" verduidelijk ik,  en in mn beste Frans "Ou est Abóu?!" De man wijst 'tout droit'. Dat vat ik letterlijk op en rij vrolijk de rivierbedding door.  Stop!! de weg houdt op, dwz hij gaat de diepte in en vertakt zich ter plekke in bulten en gleuven. Dit gaan we niet doen. Maar wat dan wél?! Paniek met kids in de auto. Grappig genoeg breng ik slechts  uit "Stress, i feel stress.." en kijk achterom hoe we in godsnaam terug kunnen rijden. Auto uit heb ik geleerd en kijken  waar we de jeep zouden kunnen keren. Let wel, de jeep staat dus op een helling met de  neus naar beneden. Broemm!??? Helaas, geen krimp. Zelfs de jeep heeft stress. "Petrol!" roept Malang, en een seconde later staan ze de reserve jerrycan erin te legen. Even slaat de motor aan en begin ik aan het monsterlijke achteruit rijden op/over/door kuilen.  Bijna boven slaat de motor weer af. Nu vooral zorgen dat niet weer terug zakt naar beneden. 

 Malang en ik gaan aan de voorkant de jeep omhoog duwen. Jancuba duwt aan de zijkant en draait zo nodig aan het stuur..We gaan!! We komen zowaar boven en Jancuba draait de jeep een uit de hemel gevallen weggetje in.  Opgelucht halen we adem. Maar wat nú?! Hij staat in de goeie rijrichting maar geeft nog geen krimp. "TIEN! let Jancuba do it!" roept Malang zo beslist als mogelijk is. De jeep moet vaart krijgen en op het juiste moment de motor draaiende krijgen. Daar ben ik dus  niet goed in.  "Very good idea!" En even later duwen Malang en ik tot ie vaart genoeg heeft en zit Jancuba kans de motor draaiend te krijgen.  "Yes!!!" juichen we gedrieen. En om duidelijk te maken dat Jancuba verder mag rijden neem ik plaats op de passagiersstoel. De 14 jarige  Jancuba brengt ons veilig, weliswaar lichtelijk onbeheerst nog, naar de Berendeng Highway. Daar neem ik het stuur over van hem en hobbelen we op Gunjur aan. 

" Jancuba is invited for dinner! "  De boys kopen appels bij het kruispunt en blikjes fanta in de shop.  Thuis roept Malang vrolijk  " we go pray to thank for the safe journey!". Ik sla een groot blik bier 1-2-3 achterover.  We lachen en zijn opgetogen.  What an adventure! en laden het speelgoed weer uit. Volgende keer beter :-)