Het hele verhaal...

Wederom een poging om het verhaal van mijn zoektocht naar  de Guinese familie te vertellen:

De zon staat allang niet meer hoog aan de hemel. Tel daarbij op mn knorrende maag - geen tijd voor late lunch gehad - en ik vermoed dat het tussen vier en vijf zal zijn. De dag is meer dan gevuld geweest met school en een therapeutisch bezoek aan de sinds kort gehandicapte Manyima. Toch wil ik vandaag mijn al een keer eerder ondernomen missie volbrengen: speelgoed brengen naar de familie uit Guinee Conakry die me destijds, na een weer eens uit de hand gelopen ochtendwandeling, een pauze met koffie  en brood gunden.

De vorige keer was ik met de jongens op pad gegaan wat toen bijna  in een  debacle eindigde. Deze keer had ik me goed voorbereid en ondernam de tocht in mn eentje. Ik had de oude shopkeeper gebeld. Ook hij 'redde' me destijds door me achterop de offroad-motor naar huis te rijden. Met ogen stijf  dicht durfde ik niet te kijken waar we reden, door rood of door witzand, óver of  dóór een kuil.

En nu reed ik diezelfde weg met de jeep in tegengestelde richting, op weg naar de twee Baobab-trees.  Onderweg stierf het van de 'djakartas', hondsbrutale motorfiets-taxis die toeterden omdat ik niet hard genoeg reed naar hun zin. Door mij moesten ze buiten het spoor rijden door het mulle hete zand.

Daar komt shopkeeper Abdoulai aan. Hij stopt naast mijn neergelaten zijraampje. "You follow me?" Prima plan, als zijn brommer/motor niet af zou slaan en niet meer zou starten. Benzine op.  Het zal eens niet. Ik klop op de passagiersstoel. "Ok, I parc it there" en hij duwt het apparaat naar de overkant van de weg naast een winkeltje. 

Nou, op weg dan maar he?! Hij praat honderduit , roemt mijn hots-bots-knal offroad rijden en wijst waar hij woont. Ik: dat weet ik toch?! Daarom heb ik je gebeld! Jij weet waar de Franse familie woont. ... koddi? Toch? Even is hij van slag. Had zich duidelijk verheugd op mijn bezoek. Helaas.. "You tell me please where they live, please.."  

De weg is dezelfde als die ik met de boys gereden heb. Denkend aan die plotse afdaling in de weg waarschuw ik hem dat ik ervóór ga stoppen. "Oh yes! Is too too dangerous! Too dangerous!." Ik moest eens weten hoe het in het regenseizoen eruit ziet: "..full of water! A lake, you cannot cross!! Too too dangerous."

Nou leuk wel, dat wij halverwege de helling gestopt zijn destijds en zonder motor mijn 'wheelbarrell'  terug omhoog geduwd hebben.... too dangerous Yes!!

Onderwijl zijn we bij de compound aan gekomen waar ik de vorige keer doorgestuurd werd.  Tot mijn grote verbazing  komt de Guinese Abou vrolijk aanrennen. We zijn er! Maar hoe kan dat nou? De vorige keer hebben ze slechts gewezen waar Abou aan het werk was: " ..verderop!" Zucht, taal... niet altijd handig. 

Op de compound zit zijn vrouw het haar van de oudste dochter te vlechten. De andere kinderen zitten er wat bij en rommelen met een stokje in het zand. Uit de doos die ik meegenomen heb komen als eerste de twee auto's waar Malang en Mustapha altijd mee speelden. Ijzersterk spul. De slaapzak roept gejuich op. Van het tekenmateriaal worden ze wat stilletjes.. Abou is heel blij dat hij me na zoveel mislukt  heen en weer bellen weer ziet. Ik ook. Het kan zomaar gebeuren dat je mensen in je hart sluit. Taal of geen taal.

Terug nemen we de verkortte route naar Gunjur volgens Abdoulai... Dat wil zeggen over geitenpaadjes en domweg tussen palmbomen door.  Eenmaal weer in Gunjur laat ik een liter benzine in een waterfles doen en breng Abdoulai naar verderop waar de motortaxi hem weer terug kan brengen.  Of ik zoals beloofd het 'pakket sinaasappelen' voor in het vliegtuig nog bij hem op ga halen is de vraag. Insjallah! dan maar...