Dweilen met de kraan wijd open..

Ik ben hier nu twee maanden en Manyima schittert nog steeds van afwezigheid. Ze is de vriendin van mijn sponsordochter Mama en liftte tien jaar geleden op haar mee. Hop! Ook naar school cq  skillcentre , ook in een gastgezin.  Ze kwam uit een 'onveilig' gezin en bloeide op. Deed een massageopleiding en vond een baan in een lodge hier in de buurt. Daar werd ze op handen gedragen, een top meid. Vorige keer dat ik hier was ben ik  nog met haar naar de toeristen tandarts gegaan. Té zonde om een voortand te laten trekken. En masseerde ze mijn benen. Maar waar was ze nu eigenlijk?

Toevallig kwam  Mama vandaag langs met baby. Of zei iets wist. "Yeah, last time she was sick.. after that I could not contact her.."   Wel verdomme, bellen! Nu! Ik krijg een naar onderbuik gevoel.

Zo simpel, ik bel en hoor een zacht stemmetje. Vraag of zij het is. "Yes, is me, I am sick. Come, you will see, my hands do nothing, are dead". Ik weet genoeg. Als dit is wat het lijkt.... en stap in de jeep. Absurd, ze blijkt twee minuten bij mij vandaan te bivakkeren, op de compound van haar broer.  Ze ligt op bed , haar rechter helft lam. Praten gaat moeilijk. Ik bel met Erika. Een hersenbloeding of een beroerte/cva concludeert die. Ik was er al bang voor.. Ik denk: Kiest u maar.  Mijn moeder had een cva, ik weet er alles van. Bang dat ik het ook kan krijgen werd ik meteen lid en donateur van de Hersenstichting. Als om het ongeluk af te weren.  En nu dit. Erika legt me nog eens uit hoe het zit en in welk geval welke medicijnen. Naast het bed liggen drie doosjes. Leeg, op de vitamines na. Al een week, begrijp ik, slikt ze niet meer. We bellen de man van Mama, of die wil proberen eraan te komen. Na twee uur heb ik eindelijk een beeld wat er gebeurd is en naar welke ziekenhuizen ze gebracht is en wat ze er gedaan hebben. Haar werkgever blijkt haar gebracht en alles betaald te hebben. In mijn ooghoek zie ik een splinternieuw looprekje staan. Wow! Eigenlijk is ze naar Gambiaanse begrippen behoorlijk goed onder behandeling afgezien van de medicijnen. Haar broer brengt haar naar de 'gym'. Daar moet ze fietsen met haar lamme lijf. Het schijnt dat er zelfs een fysiotherapeut bij haar thuis komt. Het zijn woorden uit een verward en verdrietig hoofd. Troosten. Zucht. 

Erika heeft de goede medicijnen voor als het een beroerte was. Vandaag gaan we naar haar toe . Mijn schoonzoon regelt een auto met chauffeur om weer naar 'Erica in America!'  te gaan.  Gewoon even in een normale auto in plaats van keihard hobbelen in mijn 'wheelbarrel'.

De workshop die ik aan de teachers op school zou geven stel ik een dag uit. Komt goed verzeker ik Marriet die de school doet. 

Dat mag dan zo zijn Tien,  denk ik....maar het blijft dweilen met de kraan wijd open..