Een begin zonder einde..

De zon staat allang niet meer hoog aan de hemel. Tel daarbij óp mn knorrende maag - want geen tijd voor late lunch gehad - en ik vermoed dat het tussen vier en vijf zal zijn. De dag is meer dan gevuld geweest met school en een therapeutisch bezoek aan de sinds kort gehandicapte Manyima. Toch wil ik vandaag mijn al een keer eerder ondernomen missie volbrengen: speelgoed brengen naar de familie uit Guinee Conakry die me destijds, na een weer eens uit de hand gelopen ochtendwandeling, een pauze met koffie  en brood gunden.

De vorige keer was ik met de jongens op pad gegaan wat toen bijna  in een  debacle eindigde. Deze keer had ik me goed voorbereid en ondernam de tocht in mn eentje. Ik had de oude shopkeeper gebeld om me naar ze toe te begeleiden op zijn motor. Ook hij 'redde' me destijds door me achterop de offroad-motor naar huis te rijden. Met ogen stijf  dicht durfde ik niet te kijken waar we reden, door rood of door wit zand. 

En nu reed ik diezelfde weg met de jeep in tegengestelde richting, op weg naar de twee Baobab-trees waar we afgesproken hadden. Onderweg stierf het van de 'djakartas', hondsbrutale motorrijder-taxis die toeterden omdat ik niet hard genoeg reed.........

Break... sorry , ik hoor een schor geluid vrijwel naast me. Met de WakaWaka-lamp loop ik naar buiten, speurend naar het rare geluid. Een ontsnapt schaap..? Een hond die door een slang gebeten wordt..?  Ik speur en speur en check toch maar even het schapenhok. Glinsterende ogen staan me aan te staren als ik naar binnen schijn. Het is toch donker, waarom staan ze dan allemaal overeind..? vraag ik me af..  Dan zie ik een lichtje komen.  Omar. "She is delivering". En hij wijst op het schaap met de bruine poten die wijd uiteen staan. Een plas vocht op de grond. Ademloos bekijk ik het tafereel. Weer het schorre geluid. Direct ben ik in de ban van de bevalling en moedig haar zachtjes  aan: Toe  maar!  Je kan het, toe maar. Na elke aanmoediging geeft ze een brul.  Of ik moedig haar na elke brul aan.. Ik geloof beslist dat het haar helpt en ga door tot het eerste pootje verschijnt. Op de achtergrond hoor ik Oumi grinikken. "Wacht maar! waarschuw ik haar, tot je weer een baby krijgt hahahaha!!! Ondertussen praat Omar me bij. Ze is te jong om te bevallen. En dus ligt even later het modderige  scharminkeltje verloren  in het vuile zand. De moeder en de andere schapen kijken van een afstandje verdwaasd toe. Ik vraag Omar wat er nu moet gebeuren, want volgens mij gaat het zo toch dood? Omar is geen spraakzame man en mompelt iets van ".. the mom shall not give her milk..."  Lijkt me niet zo moeilijk om te bedenken dat wij dat dan moeten doen. "Koddi? Toch? Omar!" Hij  knikt. Ik zeg dat we het nu in ieder geval met droge doeken schoon kunnen maken en dan mee naar de Roundhut. Als hij dat ook wil. Hij knikt. In de bananendoos bij oorbeeld. Melkpoeder en een spuitje heb ik ook. Omar gaat doeken halen en komt, heel geestig, met een knalgeel met rood glimmend jurkje aan. Hij spreidt het over de aangstampte aarde en legt het beestje erop. We poetsen wat hier en daar en nemen het dan mee. 

Door alle heisa is Malang wakker geworden. "We have a lamb" zeg ik wijzend op de doos. Als ik de melk sta te regelen  zit Malang in onderbroek het beestje met droge vaatdoekjes verder schoon te maken.  Natuurlijk gaat hij de melk geven. Het beestje drinkt en drinkt en zakt even later tevreden tegen de bult plastic zakken aan die ik erin gelegd heb om de doos te verkleinen. Malang geeft mij het beestje aan zodat hij een net  bedje kan maken met Omars vers aangeleverde oude geruite  shirt. 

Omar is toch maar een bofkont. Ik vraag hem wat hij anders gedaan had. Hij was de volgende dag naar de markt gegaan om een soort sabbelspeen te kopen.  " ..but maybe I should be too late with the milk"zegt hij er zachtjes  achteraan.

Dat wil ik natuurlijk graag horen. Want aan  'overbodige' acties heb ik een hekel...

Tot zover de Break . Het loopt tegen middernacht. Het is stil in de doos. Het begin van dit verhaal maak ik morgen af...als er niks tussen komt ;-)